orta mesafeleri iyi koşabildigimi fark etmiştim orta okul yıllarında.. 5 km yarışlarında ilk 3 e giriyordum. son düzlükte depar atabiliyordum ( ki bu patlayıcı kuvvet rezervimin o yıllardan iyi oldugunada işaret eder) ve agzıma kan tadı gelene dek koşabiliyordum. ( ki buda kafadaki eksik tahtamın hep eksik olduguna işaret eder)
bugunki kuvvet devamlılıgı antremanında ise ilk kez bir şey yaşadım. pazartesileri artık klasikleşen Tolgahan ile ögle arası buluşmalarımızın birini yaptık. spor öncesinde içtigim protein ler nedeni ile yuklenmenin şiddeti sonucu agzıma protein tadı geldi. hem tuham hem komik bir durum. bir antremanda kusmaya hiç bu kadar yaklaşmamıştım. anaerobik eşik ustunde yuklenme sonucu oluşuyor sanırım bu kusma hissi. gerçek şu ki setler arasında ayakta kalmakta bile güçlk çektik. 1 dakika tırmanış 3 dakika dinlenme -ki bir dakika ebedi uzun ve 3 dakikalar bir an mışcasına kısa geldi ikimizede- den oluşan setler arasında ayakta duracak halimiz kalmıyordu ve mutlaka bir yerde destek alma ihtiyacı hissediyorduk. yogun yorgunluk 40 dakikanın üzerinde bir zaman boyunca surekli 100 un uzerinde kalp atım hızı, yuksek laktik asit seviyeleri nedeni ile serseme döndük. umarım bu antremnalar birşeye yarıyordur.
kendimize acı vermekle ilgili sorunum yok buun yapabilirim ama ister istemez insanda beklenti oluşuyor.
bu arada gecen gunlerde nkalmabir de video paylaşayım dedim.
http://www.youtube.com/watch?v=q5oRP83FIr4&feature=youtu.be
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder