aslında pollyanna. 20. yy başlarında Eleanor Emily Hodgman tarafından kaleme alınan sonrasında kültleşen bu çocuk klasıiğ çogunlukla günümüzde alaycı bir uslüpla kullanılmakta. polyannacılık yapma vs vs. eseri okudugunuzda derin bir yalnızlık ve çaresizlikle başetmenn akılcı yolllarını keşfedeceksiniz. mesela doğumgününde koltuk değnegi hediyesi alınca polyannanın " ne güzel iyi ki buna ihtiyacım yok. kendi bacaklarımla yürüyebliyorum diye sevinmesi"" aslında alaycı değil dramatiktir. küçük insanların yoklukla başetme yöntemidir. aynı zamand umut aşıılar...
konumuzla ilgisinie gelince. son bir kaç antremaanı son 3 parmagımla yapmamadan dolayı bugun artık parmak derilerim dayanamadı ve orta parmagımın ucundna oldukça büyük bir deri parcası kalktı. altında taze ciger gibi dokularımı görebildim. antremana elbette devam ettim. ancak bu sefer son iki parmagımı kullandım. kimi rotada çok zorlandım. gucum ancak yetti kimi rotayı ise yapamadım. o zaman pulley yırtıgıma uzulmek yerine 3 parmakla tırmanabilmenin mutluluk verecegini fark ettim. zira son iki parmakla tırmanmak gerçekten zor. ben kimi rotaları yaptım ancak uzun süredir böylesine yuklemelere kendmi alıştırdgım için y apabildim. yoksa bu rotalara girmek bile imkansız olacaktı......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder