bugunlerde günlük işlerimi dahi yaparken ellerim acıyor. sakatlık cok zamansız yakaldı. tam en iyi oldugum zamanların birinde. belki de zamanı budur bilemedim. sonrasında eksik parmaklarla antreman yapmaya çalışmaktan ikinci bir sakatlık yaşamaktan kurtaramadım. agrılara acılara kulak asmamak sadece daha fazla agrı çekmeme nedne oluyor. recete yazarken dahi canım yanıyor. bir bardak su içerken, kapıyı açarken. bir kilo domates taşırken. parmaklarımın tamamına yakınında ya tendon ya kapsul agrısı var.
:) antreman yaptıgım gecelerde agrılarım geçsin diye daha erken uyuyorum. aklım ve bedenim dinlenmemi söylüyor. kalbim ise devam etmemi. içimden zorlamamı, engelleri parçalamamı bir motivasyon yükseliyor.. yarışmada pulleyler ve kapsul yırtıldıktan sonrada devam etmemi söyliyen aynı inatçı ses sanırm. acıkcası neyi - hangisini dinleem gerektigine kara veremedim.
öte yandan bizim ekiple beraber antreman yapabilmek giderek zor oluyor. aradaki fark korumak yada kapatmaya çalışmak giderek daha fazla çaba gerektirmeye başladı. gelişme travmasız olmuyor ancak ayarı iyi tutturmak lazım sanırım.
acılara dayanabilmek ile mazosizm arasında pek ince bir fark var.....
1 yorum:
bu azim ancak ayakta alkışlanır... başarılarınızın devamını dilerim...
....acın ilacın olacak
:)
Yorum Gönder